Dag 8: Naar Suvanto en niet bij de Russische grens

En daar gingen we weer, op zoek naar het plaatsje Suvanto. En ja hoor, deze keer hebben mijn baasjes het wel gevonden. Je moet niet weten over wat voor wegen, maar ja daar raken we ondertussen ook al aan gewend. We zijn hier wel de enige buitenlanders, maar dat is ook wel leuk.  Dit kleine Lapse dorpje heeft nu nog 30 vaste bewoners (sinds 1985). In 1950 waren dit er nog 159. De dorpsschool is in 1966 gesloten en de laatste winkel sloot zijn deuren in 1969. In 1991 is de brug er gekomen en kon de door een kabel getrokken pond na 31 jaar trouwe dienst met pensioen. Dit dorpje is 1 van de weinige plaatsen die in de Lapland oorlog met Duitsland en de 2e wereldoorlog niet platgebrand is. Waarom precies is niet bekend. De eerste bewoners kwamen er in de 17e en 18e eeuw en leefden voornamelijk van de landbouw en houden van koeien en rendieren. We hebben aan de overkant van het water, met uitzicht op het dorpje nog een leuke wandeling gemaakt (op jacht naar rendieren) en daarna hebben mijn baasjes nog een broodje in de camper gegeten. Daarna weer over de hobbelige zandweg terug. Mijn baasje vond het wel een goed idee om mij hier bij een huskyfarm af te zetten, voor mijn verdere carriere in: trekken. Daar ben ik inmiddels een expert in, zegt ze. Ik ben gewoon super opgewonden hier en vergeet dan gewoon alles wat ik geleerd heb. Kan ik ook niets aan doen. Maar vooralsnog ben ik nog aan boord en mag ik morgen dus ook nog weer mee. De wind is iets minder erg en dus konden we vandaag voor het eerst weer 80-90 rijden. Mijn baasje heeft enorme spierballen gekregen van de afgelopen dagen. Deze camper is wel leuk wanneer je stil staat, vooral voor ons als honden, maar met rijden is het ding super windgevoelig en deint het enorm heen en weer bij wind en sporen in de weg. We zijn nu echt helemaal alleen op een camperplaats, aan een meer. Maar er lopen hier wel rendieren op het terrein, dus oppassen geblazen! Morgen gaan mijn baasjes nog naar een museum (van de Sami) en daarna door naar de grensplaats Kirkenes (Noorwegen met Rusland)  en dus verlaten we Finland. Mijn baasje heeft het boek De laatste grens, op rendiertrek met de Sami gelezen en dat intrigeert haar nogal. Dit boek neemt je mee op een lange, ruige tocht van Samiherders en hun rendieren. De laatste grens is een fascinerend relaas en een ontnuchterende toevoeging aan het romantische beeld van ‘de laatste wildernis van Europa’.